Architecture remains in crisis, its social relevance lost between the two poles of formal innovation and technical sustainability. In Attunement, Alberto Pérez-Gómez calls for an architecture that can enhance our human values and capacities, an architecture that is connected — attuned — to its location and its inhabitants. Architecture, Pérez-Gómez explains, operates as a communicative setting for societies; its beauty and its meaning lie in its connection to human health and self-understanding.
Our physical places are of utmost importance for our well-being. Drawing on recent work in embodied cognition, Pérez-Gómez argues that the environment, including the built environment, matters not only as a material ecology but because it is nothing less than a constituent part of our consciousness. To be fully self-aware, we need an external environment replete with meanings and emotions.
Pérez-Gómez views architecture through the lens of mood and atmosphere, linking these ideas to the key German concept of Stimmung — attunement — and its roots in Pythagorean harmony and Vitruvian temperance or proportion. He considers the primacy of place over space; the linguistic aspect of architecture — the voices of architecture and the voice of the architect; architecture as a multisensory (not pictorial) experience, with Piranesi, Ledoux, and Hejduk as examples of metaphorical modeling; and how Stimmung might be put to work today to realize the contemporary possibilities of attunement.
معماری در بحران باقی می ماند، ارتباط های اجتماعی بین دو قطب از نوآوری های رسمی و پایداری فنی از دست داد. درکتاب همسویی، آلبرتو پرز گومز خواستار نوعی از معماری است که می تواند ارزش ها و ظرفیت های انسانی ما را بالا ببرد، یک معماری که اتصالی هماهنگ میان محل سکونت و ساکنان آن است. معماری، که پرز گومز توضیح می دهد، درعمل به عنوان یک موقعیت ارتباطی برای جوامع؛ زیبایی و معنای آن در اتصال به سلامت انسان و درک آنها است.
مکان فیزیکی ما بیشترین اهمیت را برای رفاه ما دارد. با نقاشی بر روی کارهای اخیر در شناخت تجسم، پرز گومز استدلال می کند که محیط زیست، از جمله مسائل ساخته شده است، مسائلی که نه تنها به عنوان یک محیط زیست فیزیکی بلکه به عنوان آگاهی از آن است. به طور کامل خود آگاه، ما نیاز به یک محیط خارجی مملو از معانی و احساسات دارد.
پرز گومز دیدگاه معماری از دریچه لنز خلق کرده، و ارتباط بین این ایده ها با مفهومی کلیدی و همسو بیان شده و ریشه های آن در هماهنگی کامل با اصول فیثاغورس و اعتدال ویترووین یا نسبت آن می باشد. وی بیش از فضا مورد نظر را به حساب می آورد؛ جنبه زبانی معماری – صدای معماری با مدل سازی تحقق می بخشد.
کتاب را از گلوبایت کتاب دریافت کنید.