به گزارش گلوبایت کتاب به نقل از ایبنا به نقل از گاردین- حنیف قریشی: همیشه از نویسندگان مختلف این سؤال پرسیده میشود که غالباً نظر دیگران در مورد نوشته آنان چیست و تاکنون آثار آنان رد شده است یا خیر! ممکن است همسر، خانواده، همکاران، جامعه، یا همسایه نویسنده نوشته او را دوست نداشته باشد. مهم نیست که چه کسی نوشته یک نویسنده را دوست ندارد اما این سؤال برای نویسندگان مبتدی بسیار حیاتی است. هر فردی در آغاز کار خود با ناملایمت و نامهربانی روبه‌رو میشود. همه نویسندگان هنگام نوشتن نگران تأثیری خواهند بود که کار آنان بر دیگران می‌گذارد. نویسندگان با این تفکر دچار دلهره شدید می‌شوند حتی ممکن است این حس سبب شود از نوشته‌شان متنفر شوند یا از آغاز کار ترس شدیدی وجود آنان را فرا گیرد.
اما چنین برخوردهایی را همه نویسندگان بزرگ نیز تجربه کرده‌اند. اخیراً کتابخانه ملی بریتانیا آماری از این اتفاقات برای مخاطبان خود ارائه کرده است؛ به عنوان نمونه «تی. اس. الیوت» نگران برخورد مردم در برابر «سرزمین هرز» بود و پیش از انتشار گفته بود «نمی‌دانم چه خواهد شد و باید منتظر بمانم و ببینم نظر ویوین-همسر وی- در این باره چیست.» یا نامه‌هایی ناامیدکننده‌ای که از طرف «ویرجینیا وولف» و «الیوت» برای «جیمز جویس» و «جورج اورول» نگاشته شده بود همگی نشان از این دارد که نویسندگان بزرگ نیز با چنین برخوردهایی روبه‌رو شده‌اند.
نویسنده هنگام نوشتن، در حال خلق اثری فانتزی است که کاربرد علمی ندارد. در وقع وقتی فرد شروع به نوشتن می‌کند هیچ ایده‌ای از عکس‌العمل دیگران ندارد. اگر نویسنده توانایی کافی برای نوشتن داشته باشد کار خود را انجام می‌دهد و سپس منتظر برخورد دیگران خواهند ماند. این برخورد می‌تواند مثبت، منفی، بسیار مشتاقانه و گاهی خشن باشد اما تعمق در باب برخورد دیگران سبب میشود پیش از انتشار نوشته خود دچار احساس گناه شود. بنابراین از ادامه کار خود منصرف خواهید شد.
کلمات قدرت فراوانی دارند و می‌توانند افراد را شاد، غمگین، یا عصبانی کنند. نویسنده توانا به قدرت کلمات واقف است و می‌داند برای خواننده مطلب می‌نویسد. از خاطر نبرید که کلمات جادوی شگفت‌انگیزی دارند و باید دنیای عجیب یا وحشتناکی برای مخاطب خلق کنند.
با وجود این، این پرسش که «اگر با کلماتم به دیگران ضربه بزنم چه اتفاقی رخ می‌دهد» اصلاً درست نیست زیرا اگرچه نویسنده با این پرسش به وجدان خود رجوع می‌کند اما باید بداند فکر ضربه زدن به دیگران سبب آزار ذهن خود نویسنده میشود و قدرت تخیل انسان را سرکوب می‌کند. نویسنده باید به ارائه خود علاقه بسیاری داشته باشد. برای انجام این کار آرزوی خود را به خواننده می‌گوید یا شخصیتی جدید خلق می‌کند و البته این کار بدون شرمزدگی انجام می‌دهد.
«فردریش نیچه» معتقد است هنر انسان از «خودِ دیکتاتور» او آزاد میشود و این وقار انسانی نیست که ادبیات را خلق می‌کند پس سرکوب امیال خشن و شیطانی در وجود یک نویسنده به بهانه ارائه اثری مثبت توجیه‌کننده نیست.
البته نویسنده هنگام نوشتن می‌تواند به عنوان یک راوی سوم شخص عکس‌العمل مخاطبان خود را بسنجد اما ارزیابی این عکس‌العمل‌ها و سپس دست به قلم بردن اصلاً کاری صحیح نیست. هنر قابلیت مهندسی شدن ندارد و اگر چنین اتفاقی رخ دهد خروجی کار بسیار آزاردهنده خواهد بود.
البته آزاد کردن خود از دست نیروهای خود-بردگی دائمی نیست و در برهه‌ای از زمان انسان در تله این دیکتاتور درون خود خواهد بود. اگر نویسنده توانایی آن را به دست آورد که این ظالم ناخودآگاه خود را زندانی کند آنگاه می‌تواند کار خود را به درستی انجام دهد و کانال درستی بین خودآگاه و ناخودآگاه خود ایجاد کند و یک اثر موفق ادبی خلق کند.
