به گزارش گلوبایت کتاب به نقل از گاردین، «شارما» اخیراً دریافت که برنده این جایزه شده است اما مدت‌ها برای استفاده از جایزه آن برنامه‌ریزی کرده است و قصد دارد در اولین اقدام با پول این جایزه برای خود کفش بخرد!
کتاب «زندگی خانوادگی» نوشته «آخیل شارما» که در واقع زندگینامه خود اوست چگونگی نقل‌مکان یک خانواده از «دهلی نو» به «نیویورک» را به خواننده نشان می‌دهد. برادر بزرگ این خانواده در «نیویورک» دچار تصادف شد که به موجب آن مغز وی آسیب دید آن‌چنان که نیاز به مراقبت ویژه دارد.
این کتاب پنجشنبه شب به عنوان برگزیده این جشنواره معرفی شد. هیات داوران گران‌ترین جایزه ادبی دنیا شامل «این سانسام»، «خوآن پابلو ویلالوبوس»، و «کارول گبلر» که همگی نویسنده هستند بود. داوران معتقد بودند «داستان «شارما» ترکیبی از سیاهی و روشنی است و به مخاطب یادآور می‌شوند زندگی جریان دارد و گویی با خواندن کتاب در اوج تجربه زیستن هستید. این البته بالاترین شکل موفقیت ادبی یک نویسنده است. عده کمی به این درجه می‌رسند. این داستان با موفقیت زیاد به این درجه نائل شده است و ذهن انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.»
این نویسنده آمریکایی که در هندوستان متولد شده است در این باره می‌گوید: «نگارش این کتاب ۱۳ سال به طول انجامید. زندگی خانوادگی ما یک کابوس وحشتناک بود. سختی بسیاری متحمل شدیم. لذت بردن این جایزه در من بسیار زود رسوب خواهد کرد. سختی‌های بسیار من فقط با یک جایزه از یاد نخواهد رفت.
ذاتاً انسانی هستم که بیشتر از لذت پذیرای درد و رنج هستم. وقتی ایمیلی به دست من رسید که در آن به من اعلام شد برنده این جایزه شده‌ام اولین فکری که به ذهنم آمد این بود که «شکر خدا، این بلا هم به خیر گذشت!» به دست نیاوردن هر چیزی دردناک است و من خوشحالم که این بار مجبور به تحمل این درد نشدم. دو یا سه روز بعد از این خبر شادی را در خودم احساس کردم.
به نظر من دریافت این جایزه به این معنی نیست که کتاب من از همه بهتر است. دریافت این جایزه به این معنی است که فقط داوران این جشنواره کتاب مرا بیشتر از بقیه آثار دوست داشتند. افتخار بزرگی برای من است. چون دهه‌هاست با این جشنواره آشنایی دارم و نویسندگان برنده این جایزه را همیشه دوست داشتم.»
پیش از این نویسندگان شناخته‌شده‌ای چون «اورهان پارموک» و «هرتا مولر» موفق به دریافت این جایزه شده بودند.
«آخیل شارما» برای مبلغی که برای این جایزه دریافت کرد برنامه‌ریزی دارد. اما آرزوهای او بسیار عادی و روزمره هستند. «هنگام نوشتن این رمان احساس کردم بسیار اضافه وزن دارم و کنترل سکان زندگی‌ام را از دست داده‌ام. به همین دلیل شروع به ورزش کردم و روزی ۱۷ مایل می‌دویدم. به همین دلیل کفش‌هایم برایم گشاد شدند. قصد دارم در اولین اقدام چند جفت کفش نو بخرم.
در مرحله بعد دوست دارم بخشی از آن را در هندوستان برای زنان سرزمینم خرج کنم تا راحت به مدرسه بروند. البته بدون دریافت این جایزه نیز چنین قصدی داشتم اما این جایزه کارم را آسان کرد.»
وی در حال حاضر در حال نگارش یک مجموعه داستان کوتاه است و به ناشر انگلیسی خود قول داده است کار را تا پایان سال ۲۰۱۶ به وی تحویل دهد.
