توضیحات
“If modernity is a messianic concept of time, open to an unknown future, then our connection to the present must be restrained. Perhaps we are only sojourning here, poised and waiting for the end of time. On the other hand, just as urgently as during the Renaissance, it would seem that the heart of modernity is open to the heart of antiquity. The capacity of ruins to communicate, and the interest of ancient writings might be marvelled at again. Nicholas of Cusa demonstrated that a return to antiquity could lead to the discovery of new paths during a historical period of spiritual disquiet and political crisis.” In this far-reaching essay, historian Michael Edward Moore examines modernity as an historical epoch following the end of the medieval period — and as a “messianic concept of time.” In the early twentieth century, a debate over the meaning and origins of modernity unfolded among the philosophers Ernst Cassirer, Hans-Georg Gadamer and Hans Blumenberg. These thinkers tried to resolve the puzzle of the fifteenth-century master Nicholas of Cusa. Was Cusanus the last great medieval thinker, his ideas a summa of medieval tradition? Or was he a mysterious epochal figure, seated at one end of the bridge leading to modern thought? Nicholas of Cusa lived during a time of historical and existential crisis, or kairos, when medieval governments and cherished sources of unity were shaken. Likewise, the debate over his significance took place during a later phase of crisis for Europe, in the decades before and after the Second World War, when the collapse of European civilization was witnessed. Moore argues that modernity, so intently examined as an historical and spiritual problem, has significance for our contemporary sense of crisis.
“اگر مدرنیته یک مفهوم مسیحایی از زمان ، و پنجره ای رو به آینده ای نامعلوم است، پس اتصال ما به زمان حال باید مهار شود. شاید وظیفه ما تنها آماده بودن و در انتظار بودن برای پایان زمان است. از سوی دیگر، فقط به عنوان ضرورت در طول رنسانس، به نظر می رسد که قلب مدرنیته به دوران باستان بازگشته است. ظرفیت برقراری ارتباط، و به نفع نوشته های باستانی ممکن است دوباره شما را شگفت زده کند. نیکلاس کوسا نشان داد که بازگشت به دوران باستان می تواند منجر به کشف راههای جدید در طول یک دوره تاریخی همراه با ناآرامی معنوی و بحران سیاسی شود. ”
در این مقاله بسیار گسترده، مورخ معروف مایکل ادوارد مور بررسی مدرنیته را به عنوان یک دوره تاریخی پس از پایان دوره قرون وسطی – و به عنوان یک “مفهوم مسیحایی از زمان” بررسی کرده است. در اوایل قرن بیستم، معنا و ریشه های مدرنیته در میان فیلسوفان ارنست کاسیرر، هانس گئورگ گادامر و هانس بلومنبرگ گشوده شد. این متفکران سعی کرده اند به حل پازل مطورحه استاد قرن پانزدهم نیکلاس کوسا بپردازند. آخرین متفکر قرون وسطا، ایده های خود را بیان کرده است: سنت قرون وسطی چگونه بود؟ وی از چهره های مهم و تاریخی مرموز بود، یا فردی نشسته در یک انتهای پل منجر به تفکر مدرن؟ نیکلاس کوسا در طول زمان، بحران تاریخی را متذکر شده است. به همین ترتیب، بحث بر سر اهمیت او در طول مرحله بعد از بحران برای اروپا، در دهه های قبل و بعد از جنگ جهانی دوم، زمانی که سقوط تمدن اروپا را شاهد بودیم، مطرح شده است. مور معتقد است که مدرنیته، به طوری که مشتاقانه به عنوان یک مشکل تاریخی و معنوی مورد بررسی قرار گیرد، دارای اهمیت ویژه برای حس معاصر ما برای خروج از بحران است.